Codzienne myśli

Jeden z samochodów ciężarowych marki Volvo

Pares cum paribus facillime congregnatur

Równi z równymi łączą się najlepiej

Cyceron

Na początku lat 80 ubiegłego wieku, Lee Iacocca osobiście występował w reklamach nowo wypuszczanych Chrystlerów. Celem było odzyskanie zaufania klientów po czasach w jakich jego firma o mało nie zbankrutowała. Seria reklam telewizyjnych przyniosła ogromny sukces sprzedażowy i była jednym z głównych czynników powrotu firmy na dobre tory.

W obecnych czasach również można spotkać podobne przykłady kampanii reklamowych. Jednym z nich jest przeprowadzona w 2013 roku kampania pod nazwą "Live tests" firmy Volvo, a dokładnie Volvo Trucks zajmującej się produkcją samochodów ciężarowych.

Poniżej jeden z sześciu filmów kampanii. Wystąpił w nim dyrektor generalny oddziału Volvo Trucks by osobiście zaprezentować wytrzymałość haków w samochodach ciężarowych jego firmy.

Jednak to nie ta reklama przyniosła Volvo największy rozgłos. Dopiero na koniec roku 2013 zaplanowano wypuszczenie ostatniej reklamy z serii "testów na żywo". Wziął w niej udział znany aktor Jean-Claude Van Damme, który opierając się na lusterkach dwóch samochodów ciężarowych jadących do tyłu, robi szpagat. Tego nie da się opisać słowami, to trzeba zobaczyć.

Ta krótka, ale jakże treściwa reklama została obejrzana prawie 100 milionów razy co jest światowym rekordem w kategorii reklam tego segmentu samochodowego. Jej wyjątkowość sprawiła, że świadomość na temat samochodów Volvo wzrosła w nowych grupach społecznych, które wcześniej nie miały do czynienia z tą branżą.

Wyniki finansowe również ukazały niesamowity sukces kampanii reklamowej przeprowadzonej przez cały rok 2013.

Tylko w listopadzie - miesiącu wypuszczenia ostatniej z reklam - sprzedaż samochodów ciężarowych Volvo wzrosła o 31%, a w całym czwartym kwartale o 23%. W kolejnym roku kalendarzowym wyniki były jeszcze lepsze. W samych Stanach Zjednoczonych od początku roku 2014 do maja tego roku, sprzedaż wzrosła o 65%. Światowy wzrost w tym samym okresie wyniósł również wysokie 21%.

Jak firma sama podkreśla, nie spodziewali się aż tak dużego sukcesu kampanii marketingowej. Podkreślają, że nie byłoby to możliwe bez podjęcia współpracy z nową, młodą firmą zajmującą się nieszablonowymi sposobami dotarcia do klientów.

Źródła:

https://tubularinsights.com/social-video-campaigns-business-results/

https://blogs.wsj.com/corporate-intelligence/2013/12/18/the-van-damme-dividend-volvo-truck-sales-rise-31/

https://www.ttnews.com/articles/volvos-north-american-deliveries-rise-14

https://www.fastcompany.com/3031654/how-volvo-trucks-pulled-off-an-epic-split-and-a-game-changing-campaign

Samochodowa inia produkcyjna 

Fortis cadere, cedere non potest

Mężny może paść, ale nie ustąpi

Lee Iacocca pod koniec swojej autobiografii wyraża wielkie ubolewanie na temat postawy związków zawodowych zarówno w przemyśle samochodowym jak i innych branżach. Podaje trzy zarządzenia, których zarząd nie dopilnował, a które po latach doprowadzały ich do białej gorączki.

Pierwszym z nich był system COLA (cost-of-living allowance). Polega on na wypłacaniu dodatku do pensji dla osób o wyższych kosztach życia. Związane jest to z miejscem, w którym mieszka i pracuje dana osoba oraz ze zwiększającymi się stopami procentowymi. Głównym problemem jaki Lee widział w tym programie, był nielimitowany poziom dopłat. Związki zawodowe wykorzystały ten fakt i co kilka lat dołączały do listy dopłat, coraz to nowe rzeczy. A to wszystko z pieniędzy firmowych.

Kolejnym z problemów jakie wymieniał Lee był system thirty-and-out. Polegał on na przymusowym przejściu na emeryturę osoby, która przepracowała w firmie 30 lat. W ten sposób z firmy odchodziły osoby nawet w wieku 48-50 lat, zamiast w normalnym wieku emerytalnym - 65lat. Takie działania sprawiały, że amerykańskie firmy stawały się coraz mniej konkurencyjne. Doświadczeni pracownicy odchodzili na wirtualną emeryturę (i tak pracowali na czarno na przykład jako taksówkarze), a pracodawcy musieli zatrudniać nowe, niedoświadczone osoby (na przykład kierowców taksówek) i przeprowadzać długi i kosztowny proces szkolenia.

Ostatnim z punktów wypominanych przed Lee są koszty ubezpieczenia zdrowotnego. Już na początku dołączenia do zespołu Chrystlera, Iacocca zauważył, że firmy medyczne były ich największym dostawcą "części". Firma płaciła im więcej niż hutom stali czy hurtowniom części. W 1982 roku Chrystler przeznaczał tak dużo pieniędzy na ubezpieczenia zdrowotne swoich pracowników, że średnio 600$ z każdego sprzedanego samochodu, szło właśnie na ten cel. Lee zaznacza wraz z podaniem przykładów, że w sytuacji, gdy wszystkie badania są darmowe, to taki system ulega nadużyciom.

Niestety jednak związkowcy byli na wygranej pozycji. Za każdym razem, gdy chcieli wprowadzić dla siebie dodatkowe udogodnienia lub gdy zarząd chciał im coś zabrać - oni straszyli ich strajkiem. Argument ten był niepodważalny ze względu na to, iż żadna firma nie mogła sobie pozwolić na zastój w produkcji. Straty wyrządzone strajkiem, mogłyby pogrążyć daną firmę. 

Na podstawie autobiografii Lee Iacocca.

Exegi monumentum aere perennius

Postawiłem pomnik trwalszy od spiżu

Horacy

Smutną prawdą jest fakt, iż politycy wybierani są najczęściej na podstawie tego "jak im się z oczu patrzy". Większość z nich z zawodu jest politykami i nie mają doświadczenia w innych pracach z przeszłości. Zwłaszcza w biznesie. W 1983 roku, po tym jak Lee Iacocca wyciągnął Chryslera z ogromnego kryzysu, ludzie spekulowali czy jego następnym krokiem będzie kandydatura na prezydenta USA. Pomimo, iż od początku zaprzeczał tym plotkom, to nikt nie chciał mu wierzyć. Ludzie prosili go by uratował ich kraj tak samo jak uratował Chryslera.

Lee zastanawiał się czemu to akurat jego ludzie widzieliby jako głowę państwa, skoro nigdy wcześniej nie miał do czynienia z polityką. Jednym głównych wniosków do jakich doszedł był fakt, że ludzie w końcu chcieli kogoś zaufanego. Z obecnych polityków nie wierzyli nikomu, a byli też nauczeni z przeszłości by nie ufać im na zaś. Lee natomiast był już sprawdzony. Podczas wyciągania Chryslera z opresji, często musiał zeznawać przed kongresem lub występować publicznie. Cały czas powtarzał wtedy, że zależy mu na uratowaniu firmy i wszystkich pracowników. Mimo, iż batalia trwała przez wiele lat, to on wciąż wychodził do ludzi i stawał przy swoim. Dzięki temu ludzie zaczęli dawać mu szansę, a później widząc wyniki finansowe Chryslera, zaufali mu.

Każdy widział zdolności managerskie Iacocci. Potrafił ciąć koszty, zarabiać pieniądze i prowadzić wielkie instytucje. Tyle i aż tyle.

Naturalnym jest, iż ludzie poszukują swojego lidera - wtedy widzieli go właśnie w nim.

Na podstawie autobiografii Lee Iacocca.

 Ut sementem feceris, ita metes

Jak posiejesz, tak zbierzesz

Średnio co kilka lat doświadczamy światowego kryzysu. Za każdym razem jego najgorszy cios zadawany jest innej branży. W 2008 roku była to branża deweloperska, a w obecnej sytuacji jest to branża lotnicza. Pomimo powszechnie panującego kapitalizmu w większości krajów na Świecie, w sytuacjach kryzysowych, firmy wyciągają rękę po pomoc do rządów i zazwyczaj ją otrzymują. Takie działania spotykają się z głośną krytyką wyznawców wolnorynkowego biznesu oraz zwykłych ludzi, którzy zadają sobie pytanie "skoro rządy ratują największych to czemu nie mogą uratować nas?".

Sytuacje nazywane z bailoutami czyli wykupywaniem przez rządy długów wielkich firm nie są nowym zjawiskiem. Już w 1979 roku, podczas kryzysu wywołanego wojnami na bliskim wschodzie, wiele firm musiało prosić o pomoc rząd Stanów Zjednoczonych. Jedną z tych firm był Chrysler zarządzany ówcześnie przez byłego dyrektora Ford Motor Company - Lee Iacocca.

Jak sam Lee wspomina w swojej biografii, był to jeden z najtrudniejszych okresów w jego życiu. Przez wiele miesięcy musiał jeździć do stolicy USA i rozmawiać z poszczególnymi kongresmenami w celu przekonania ich do przyznania mu pożyczki w wysokości ponad 1 miliarda dolarów. W tamtych czasach taka prośba była nie do pomyślenia. Od samego początku większość z osób decyzyjnych była całkowicie przeciwna temu pomysłowi. Wyznawali oni zasadę, iż trzeba samemu radzić sobie w kryzysach, do których się doprowadziło.

Iaccoca tłumaczył się na wiele sposobów. Podkreślał, że część problemów rzeczywiście spowodowanych było złym prowadzeniem firmy przez były zarząd. Niemniej jednak również regulacje nakładane przez organy państwowe dokładały dodatkowych kosztów i wpędzały firmę w spiralę długów.

Żaden z tych argumentów nie zadziałał jednak tak silnie jak przygotowane przez zespół Iacocci wyliczenia dotyczące skutków upadku tak dużej firmy jaką był Chrysler. Wynikało z nich, że z powodu upadku Chryslera pracę straciłoby prawie 600 tysięcy osób. Dodatkowo rząd Stanów Zjednoczonych, w ciągu pierwszego roku po bankructwie firmy, musiałby wypłacić ponad 2,6 miliarda dolarów w postaci zasiłków dla bezrobotnych. Całe społeczeństwo kosztowałoby to natomiast ponad 16 miliardów dolarów w postaci dóbr materialnych, podatków i innych aktywów.

Po przedstawieniu tak twardych argumentów, rząd ostatecznie zgodził się na udzielenie pożyczki.

Przykład ten pokazuje jak wiele dzieje się za kulisami wielkich przedsiębiorstw. Jedną z najczęstszych reakcji po ogłoszeniu podczas kryzysu kolejnego wykupu są słowa narzekania i niezadowolenia z działań rządu. Okazuje się jednak, że większość społeczeństwa nie zdaje sobie sprawy jak wielkie konsekwencje wywołałby taki ruch. W najbliższych czasach możemy doświadczyć wielu takich bailoutów lecz może warto podejść do nich z chłodną głową. Mimo złości jakie mogą się w nas zbierać na myśl o lekkomyślnych działaniach prezesów tych firm to miejmy na uwadze wszystkie osoby, które mogłyby stracić pracę.

Trzeba ludzi znosić, jeśli nie umie się ich poprawić

Marek Aureliusz

Lee Iacocca w swojej autobiografii opowiada o wielu sposobach, które pozwoliły mu oszczędzić pieniądze podczas kryzysu w 1989 roku.

Jednym z nich było zastosowanie wobec dostawców części metody "just in time" co w wolnym tłumaczeniu oznacza "akurat w porę". By nie stracić zaufania u swoich kontrahentów i jednocześnie posiadać więcej pieniędzy na bieżące wydatki, zamówione części wysyłane były w ostatnim możliwym momencie. Dodatkowo takie działania sprawiały, że zamówione części nie zalegały w magazynach. Firma zmieniła nawet środek transportu z pociągów na samochody ciężarowe by te szybciej docierały, a pracownicy mogli szybciej składać gotowe samochody.

Kolejną z oszczędności było zmniejszenie długości niektórych samochodów o kilka cali. W normalnych czasach nikt by się tym nie przejmował, ale gdy Iaccoca zorientował się, że firmy transportowe wyliczają koszt na podstawie ilości przejazdów, a nie masy załadowanych samochodów to od razu zauważył możliwość zaoszczędzenia. Skracając długość samochodu o zaledwie 2 cale, mogli umieścić na jednej ciężarówce o kilka samochodów więcej. Przy skali w jakiej pracował, dawało to ogromne oszczędności.

To co równie często powtarzał Iaccoca to konieczność otaczania się dobrymi ludzi. W chwili kryzysu jest to nad wyraz ważne. Podkreślał, że jeśli sytuacja potrzebuje szybkich decyzji to warto wydać więcej na specjalistów, których się już zna by od pierwszych chwil można było zacząć działać i aby jedna strona wiedziała, jak dokończyć zdanie drugiej.